Collectief Trauma van Misbruik

Al gedurende een lange tijd maak ik me zorgen om de gezondheid van mijn ruin Boev. Ongeveer zo’n 2 jaar geleden begon hij te rommelen met zijn gezondheid. Eigenlijk sinds ik me ben gaan verbinden met het collectieve veld van seksueel misbruik. Omdat er steeds vaker flarden en plekken terugkwamen in mijn gedachten van vorige levens waarbij het een rol leek te spelen. Boev lijkt er op zijn beurt enorm mee begaan te zijn, ook met mensen die in dit leven te kampen hebben gehad met seksueel misbruik. Boev wist details te noemen over desbetreffende mensen die zeer diep rakend waren. Maar ook vaak kreeg ik als ik contact met hem legde beelden van hem door van oneindig misbruik met vele verschillende verhalen uit verschillende tijdsbeelden.

Deze winter rommelt hij weer, er woed een enorme schimmel onder zijn manenkam en vele verschillende plekken op zijn linkerkant van zijn lichaam, die verschrikkelijk jeuken… Ik blijf met hem zoeken wat er uit moet (misschien de betekenis van de schimmel) en wat hem zo belast. In een gesprek met hem vloeide volgende woorden door me heen.

(Het gesprek en de beelden die Boev doorgeeft zijn zeer intens….. hij wilde dat ik alles liet staan en niks weg zou halen. Het was van belang dat het in zijn geheel te lezen is, omdat het van belang is volgens Boev dat het verteld wordt. Maar ik kan me voorstellen dat het misschien als lezer te intens kan zijn. Maak voor jezelf een keuze of je dit wel of niet wil lezen, want er staan schokkende en heftige dingen in.)

Wat kan ik voor je doen Boev? Er ontstaat een draaikolk vanaf de hals omhoog.. er wordt bedankt en er worden buigingen gemaakt vanuit de mens, rondom Boev, alsof hij van alle kanten aanbeden wordt.. en er ontwaakt een balsemende vlam.. het wordt heet en rood en vurig zijn huid, alsof alles van binnen zo heet en in de brand staat.. niets kan hem verlossen.. niets kan hem begeleiden.. hij is begeest.. hij is begeest met alle nare herinneringen.. er zit vanalles aan hem vast gekleefd.. dit is niet voor hem, dit is niet voor hier en dit is niet voor nu.. jaren een eeuwen geleden was hij ooggetuigen van vele wraakacties, waarbij vrouwen verkracht en vermoord werden. Hij was erbij.. het deed hem pijn.. en hij kon niets doen. Hij was bang voor de vlammen en het vuur, maar de geluiden staan hem op het netvlies.. hij is stuk en kapot en heeft oneindig pijn in zich

Wie was je voor dat alles Boev.. een zwevend en dansend paard, ik had charme, ik verleidde, ik had power (dat is me afgenomen) en ik had liefde heel veel liefde.. ik was een soort my little pony, zo stralend en zo vol liefde en ik kon sterretjes van liefde sprankelen om mensen heen.

En toen kwam het kwaad.. we hebben nog zo geprobeerd, maar alles is verkracht en vernederd.. alles, mijn kinderen en mijn liefdes zijn verkracht, vernederd en vermoord.. en toen knakte mijn geloof… en ik werd hard en strak om alles maar te overleven… maar nu kan ik huilen om alles wat me is afgepakt. Ik bleef alleen achter, te midden van het brandende dorp.. ik kon niets meer doen, ik kon niemand redden, ik kon niemand bergen.. het was.. de pijn om daarmee te leven is ondraagelijk, ondoenelijk.. het heeft zo diep in mijn lichaam gekrast.. hoe kan ik ooit weer zonder leven.. hoe kan ik ooit dit trauma helen. Hoe afgesloten en begraven is dit stuk.. wanneer wordt dit trauma weer aangeraakt en verwerkt, als trauma vanuit de paarden.. hoe kunnen we dit verwerken? hoe is het mogelijk dit te helen? de schreeuwen zitten in ons geheugen, afgetrokken vrouwen van onze ruggen om naast ons blik verkracht, vermoord en gewurgd te worden.. we zien het continue alsof het in ons gekrast is.. hoe kunnen we leven zonder dat.. wat moet daarvoor gebeuren het is eerst een tijdvlak die aandacht moet en wil hebben.. dit kan toch niet zo doorgaan..

Daar diep in de grond ligt de steen van onschuld het kleurt wit blauw helder en mooi.. en langzaam dwarrelt het uit over mijn hoofd (paard) het geeft me vrijheid en bevrijd me van mijn gedachten.. maar daar weer de angst wat als ik het vergeet, wat als het vergeten wordt.. ik moet onthouden, ik moet onthouden, want daar is pijn aangedaan, wat nog bij mensen in hun geschiedenis zit.. daar ben ook jij verminkt, ik kon je niet beschermen.. ik kon je niet beschermen. Zo vaak waren wij erbij.. zo vaak waren wij erbij , altijd was er troost vanuit ons, maar de energie nam ook beslag over ons.. hoe moesten wij omgaan met dit alles, met dit enorme collectieve trauma die over ons energetisch veld is gelegd en zich langzaam een weg naar binnen heeft gewaand.

Want jullie trauma werd ons trauma.. of in ieder geval mijn trauma.. het bekken doet het niet.. de zaadleiders doen het niet, mijn mannelijkheid is totaal verdwenen en geknapt.. hoe kan ik de pijn meenemen en dragen er is zoveel beknelt en stuk in mijn lichaam de hele linkerkant zit beknelt, mijn lies beknelt het.. alsof er continue een man aan mijn geslachtdelen zit te friemelen het is onkuis het klopt niet, maar ik kan niets want ik sta vast, gekluisterd.. ik ben gekrenkt.. er zit zoveel pijn in mijn buik.. ik wil wel schoppen maar ik kan niet.. alles voelt bekneld aan de linkerkant er wordt aan mijn piemel gezogen en ik voel me gebruikt, er knapt iets in mij, ik ben niet meer in staat om uit te stralen.. in mijn wezen is er iets geknakt, gebroken, gestolen en weg.. en hoe als dit collectief zo sterk op me drukt, weet ik mijzelf weer te herstellen.. ik lijk een eenzame in de woestijn.. waar kan ik naartoe met mijn verhaal.. wie wil het horen.. wie wil samen met mij dit trauma helen? wie kan me daarbij helpen.. de put is zo diep, ik kan hem niet helen.. het blijft maar door me heen stromen. Verhalen van tientallen, duizenden mannen en vrouwen blijft maar door me heen stromen en hoe kan ik hun trauma’s helen, hoe ben ik in staat hun pijn weg te nemen? Hoe kan ik helpen? Het is mijn lot, om te helpen en te helen.. maar waar is mijn kracht?… ik voel me zo alleen en afgesloten, mishandeld en misplaatst, waar is mijn dagelijkse wondenverzorging om al het pijn te handelen.. om alles aan te kunnen.. ik voel me zo alleen en verlaten..

Oke en daar komt dan ineens een groter paardenbewustizijn aan, het is een hele sterke kracht.. hij voelt wat hard, maar wel enorm krachtig.. en het vraagt, waarom draag jij het leed van de mensen? Waarom sympathiseer jij met het andere geslacht, ras en collectieve veld… omdat ik er bij was.. ik was onderdeel van hun veld… maar ik kan het niet dragen.. dan voelt er steun vanuit een deel van het collectieve veld van de paarden.. ze willen je mee naar huis nemen en troosten, zodat je je kunt afschermen van al het pijn.. .

Maar dat is niet wat ik wil.. ik wil het helen en oplossen en juist blijven verbinden met het pijn en de mensen, omdat dit iets gezamelijks is om op te lossen.. en dan lijkt er geen hulp.. de paarden snappen het niet.. er zijn maar enkelingen die het ook voelen, maar allemaal zijn ze ook moederziel alleen met hun pijn en hun verdriet.. de pijn is ondragelijk zonder steun.. de pijn is zo afgesloten van alles en zo een op zichzelf staand eiland geworden, ingekluisterd door duister, vervloekt om ooit uit te spreken, maar het moet, het is de tijd om uit te spreken om open te treden en de pijn te helen.. ook al is het zoveel en zijn het zoveel verhalen, de pijn is collectief… maar waarom dan zo versnipperd, waarom wil niemand dat het deel uitmaakt .. overal lijkt het verstopt en bekleed met een hele dikke laag.. maar hoe komen we hier samen uit..aders wordt het mijn graf.. ik kan niet langer zwijgen.. ik kan niet langer al die pijn en verhalen dragen… maar wie kan me helpen? dan komt er een collectief veld van misbruik op.. maar het is maar een fractie en het lijkt niet gekoppeld te zijn met de paarden… het gaat ook om de verkrachtingen, geselingen, verminkingen, moord en wurging…

En dan wordt het stil te midden van al deze verhalen, wordt het stil.. te midden van alle deze verhalen voelt een heel krachtig wit licht.. en deel wat nooit stuk zal gaan, wat blijft leven en overleven ten midden van al dat ontstaat vrouwelijke kracht in zijn puurste vorm alsof een koning herrijst uit de diepste vrouwelijke kracht die voortkomt uit de vrouw en die diepe vrouwelijke kracht kan niet aangevallen worden, die loopt en flaneert en spreidt haar vrouwelijkheid ten tonele op een mooie bergrug.. maar waar zijn dan de gewonden waar is dan de kracht van het paard… daar moeten we verder voor reizen.. en is zoveel mishandeling, ketening.. onze diepste vrij zijn is moeilijk te bereiken, mijn mannelijkheid is afgepakt, waar vind ik de kracht in mijzelf.. ik zak af.. ik glijd af.. ik zak weg.. ik donder naar beneden.. in een gat een ravijn.. en ik sla te pletter..

Maar weer herrijs ik in een krachtig bruin paard met water om me heen, deze vuurkracht maakt het mogelijk om de berg op te galopperen. Om bovenaan de top te kijken over het leed. Maar het is anders, ik kijk over een vallei met een stad waar al het collectieve pijn omhoog straalt en wakker word.. ik ben in staat om het omhoog te tillen en zichtbaar te maken.. het hangt er boven dit tijdsbeeld deze mensen.. en het zal verbinding houden maar ook oplossen.. nu zijn er in staat mythische figuren te helpen met het dragen, het verplaatsen en loskomen van dit collectieve veld, het is oud.. middeleeuwsachtig en nog vele ander tijden..

Maar als krachtig waterpaard boven aan de berg kan ik hulp krijgen, kunnen de pijn helen en transformeren evalueren en verdergaan in stof wat het land weer zou kunnen bevruchten met de puurheid van liefde en sensualiteit, waarbij hartstocht weer stroomt en wij paarden de mens weer kunnen beschermen, doordat wij ze benen geven die ze zelf niet hebben. Hun liefde weer op kunnen nemen en we samen elkaar kunnen versterken. Er zit een man en een vrouw op mijn rug, terwijl ik aan het meertje sta van een of andere sprookjesachtige film……..

Dank je Boev, heb je nog wat nodig..? Nee deze verhalen zijn belangrijk en ze komen telkens weer.. telkens weer zullen zulke verhalen verschijnen want overal wil licht op schijnen net als een trauma die keer op keer weer boven komt.

p.s Mocht er iemand zijn die het fijn zou vinden om de teksten te redigeren, dan ben je heel erg welkom. Ik typ alles vanuit een flow en energie, maar ik ben me ervan bewust dat de zinsconstructies vaak spreektaal zijn. Ik kan me voorstellen dat voor iemand met liefde voor taal, het soms moeilijk is om hier overheen te lezen. Ik zou de boodschappen van paarden graag voor zoveel mogelijk mensen bereikbaar maken en als jij daarbij zou willen helpen dan zou ik heel graag met je samenwerken.